wat voel je als je in de spiegel kijkt?

waarom positief denken alleen vaak niet genoeg is – en wat er echt verandert als we voelen in plaats van alleen denken

de kracht van spiegelmomenten

het zijn vaak die onopvallende, stille momenten:
de blik in de badkamerspiegel vroeg in de ochtend. een moment alleen.
je ziet je gezicht. misschien praat je zelfs tegen jezelf.

“ik ben sterk.”
“ik kan dit aan.”
“ik ben genoeg.”

zinnen als deze horen al lang bij het repertoire van positief denken.
ze moeten moed geven, kracht geven, een nieuw zelfbeeld opbouwen.
maar toch:
wat als ze gewoon niet werken?
wat als je deze zinnen steeds weer tegen jezelf zegt – en van binnen toch leeg blijft?

als woorden niet raken

de waarheid is ongemakkelijk:
ons brein reageert niet op woorden.
het reageert op signalen.

als je tegen jezelf zegt “ik ben veilig” –
maar je lichaam laat spanning zien, je ademhaling is oppervlakkig en je blik is onzeker –
dan wordt je innerlijke stem overstemd door wat je voelt.

want wat je voelt, telt meer dan wat je zegt.

een kort verhaaltje

een man begint elke ochtend voor de spiegel positieve dingen tegen zichzelf te zeggen.
hij meent het serieus. hij hoopt op verandering.

maar met elke dag voelt hij sterker:
de woorden klinken – maar ze echoën niet na.
ze raken niks.
omdat ze niet in het lichaam aankomen.

op een dag stopt hij met praten.
hij staat er gewoon.
kijkt naar zichzelf.
en opeens komt er iets naar boven wat hij eerder had weggedrukt:
moeheid. teleurstelling. maar ook – een vleugje hoop.

hij stelt zich voor hoe het zou zijn als hij zijn doel al bereikt had.
hij voelt erin.
en voor het eerst voelt hij echt iets.

geen woorden.
geen concepten.
maar een echt, levendig gevoel.

de illusie van het denken

veel mensen geloven dat verandering in het hoofd begint.
met een nieuwe zin.
een nieuwe mantra.
een nieuwe gedachte.

maar gedachten zonder gevoel zijn als muziek zonder geluid.
ze blijven leeg.
veranderen niks.

pas als een gedachte belichaamd wordt,
als je hem niet alleen zegt, maar voelt –
dan begint verandering.

het keerpunt

in EMDR-zelfcoaching praten we daarom niet over de “perfecte cognitie”.
maar over de eerste positieve gedachte.
een gedachte die niet correct, maar eerlijk is.

een zin zoals:
“ik heb dit overleefd.”
“ik mag nu verder gaan.”
“ik heb vandaag meer mogelijkheden.”

zulke zinnen zijn misschien niet spectaculair –
maar ze zijn echt.
en dat maakt het verschil.

voelen verandert

wat we in de spiegel zien, is maar een beeld.
wat we daarbij voelen, is onze innerlijke waarheid.

daarom is de belangrijkste vraag niet:
“wat denk je over jezelf?”
maar:
“wat voel je als je in de spiegel kijkt?”

daar begint echte verandering.
niet met een zin – maar met een gevoel.