De stille strijd in jou

Als er iets in ons aarzelt

Er zijn momenten waarop we een weerstand in onszelf voelen die nauwelijks te vatten is.
Geen groot drama, geen luid geschreeuw. Alleen een zacht aarzelen, een innerlijke worsteling,
die ons ervan weerhoudt om gewoon door te gaan.

Een deel van ons wil vooruit, wil iets veranderen, iets wagen.
En tegelijkertijd houdt iets ons tegen. Soms is het angst om te falen,
soms de vrees voor het onbekende. Soms is het ook een zachte stem in ons,
die ons wil beschermen – tegen teleurstelling, tegen kwetsbaarheid of tegen de pijn
om oude zekerheden los te laten.

De weerstand is geen vijand

Deze stille strijd is niets om ons voor te schamen. Het laat zien
dat er verschillende krachten in ons werken. Dat we ons niet zomaar laten meeslepen,
maar proberen om echt bewust onze weg te kiezen.

Soms is de innerlijke weerstand geen obstakel, maar een teken van bewustzijn.

In plaats van deze weerstand te negeren of te bestrijden, zouden we kunnen proberen
ernaar te luisteren. Wat wil het ons vertellen? Waarvoor wil het ons behoeden?
En wat zou er gebeuren als we het ruimte gaven, zonder ons erdoor te laten bepalen?

Het einde van de innerlijke oorlog

Soms is het genoeg om even stil te worden. Niet meteen te handelen,
niet meteen antwoorden te zoeken. Gewoon blijven. Luisteren.
En toelaten dat niet elke onzekerheid overwonnen hoeft te worden.

Misschien gaat het er niet om deze innerlijke strijd te winnen.
Misschien gaat het erom hem te beëindigen door onszelf te accepteren –
ook in onze onzekerheid, onze aarzeling, ons niet-weten.

Jezelf begeleiden in plaats van bestrijden

Bij jezelf aankomen betekent niet perfect of altijd moedig zijn.
Het betekent eerlijk zijn met wat er in ons leeft,
ook al is het soms tegenstrijdig.

Soms ligt juist daarin een bijzondere kracht:
niet tegen jezelf vechten, maar jezelf begeleiden.
Geduldig. Waakzaam. En met het stille vertrouwen
dat de volgende stap niet geforceerd hoeft te worden,
maar zal komen als de tijd er rijp voor is.