Wil je – of wens je alleen maar?

Tussen verlangen en vastberadenheid

Soms is het makkelijk om iets te wensen.
Een ander leven, nieuwe mogelijkheden, innerlijke rust.
Wensen ontstaan vaak als kleine lichtjes aan de horizon.
Ze verwarmen ons, geven ons hoop, wijzen richtingen aan.

Maar een wens alleen draagt nog geen beslissing in zich.
Wensen is zacht, dromerig, vrijblijvend.
Het laat ons hopen zonder echt te handelen.

Wat maakt echt willen uit?

Willen is anders.
Willen is een stil ja.
Geen luid besluit, geen dramatisch vertrek – maar een innerlijke beweging die duidelijk is.
Als je echt wilt, ga je een relatie aan met wat je verlangt.
Je bent bereid om er iets voor te riskeren.
Bereid om misschien zelfs te falen.

Willen vereist moed.
Niet de moed om perfect te zijn – maar de moed om eerlijk te zijn:
met jezelf en met wat je echt zoekt.

De subtiele grens herkennen

Soms blijft een wens gewoon een wens,
omdat we voelen dat we er nog niet klaar voor zijn.
En dat is oké.
Niet elk verlangen hoeft in een beslissing uit te monden.

Maar soms staat alleen angst ons in de weg.
Angst voor het nieuwe, het onbekende.
En soms verbergen we achter het wensen ons eigenlijke willen,
omdat het makkelijker lijkt om in dromen te blijven hangen dan in actie te komen.

De kunst is om eerlijk te zijn met jezelf.
Te voelen: zit ik nog in de wens?
Of heeft wat in mij leeft al lang een zacht ja gesproken?

Je volgende stap

Het gaat er niet om je te pushen.
Niet om je te veroordelen als je nog wenst.

Het gaat erom alert te worden.
Jezelf af te vragen:
wil je echt – of wens je alleen maar?

En misschien…
is deze ene vraag genoeg om iets in beweging te zetten.
Heel zachtjes.
Helemaal op je eigen tempo.