Znaczniki somatyczne dają o sobie znać poprzez reakcje ciała o różnej intensywności
Często można zaobserwować, że jedna sytuacja (bodziec zewnętrzny) wywołuje jedynie gęsią skórkę, podczas gdy inne wydarzenie prowadzi do ogromnego dyskomfortu. Dlaczego? Oczywiście, energia ciała w znakowaniu somatycznym zależy od pierwotnego stanu pobudzenia emocjonalnego podczas danego doświadczenia.
W nabywaniu markera somatycznego, który umieszcza nowe doświadczenie w pamięci naszego ciała i emocjonalnie “zaznacza” i ocenia je w przyszłości, pierwotny stan pobudzenia ciała podczas doświadczania doświadczenia ma decydujący wpływ na późniejszą reakcję ciała.
To, czego doświadczamy, jest zwykle zintegrowane z naszą nieemocjonalną pamięcią poznawczą podczas snu, a zwłaszcza podczas snu REM. Tak więc przeżyte doświadczenia są oceniane nie tylko emocjonalnie; raczej kognitywny współgracz jest również dostępny, aby uzyskać dostęp do naszych zasobów umysłowych.
Jeśli, na przykład, znajdziemy się w znajomej sytuacji, choć nieświadomie, w mgnieniu oka otrzymamy emocjonalną ocenę z odpowiedniego markera somatycznego, którą możemy następnie przetworzyć za pomocą naszych zdolności poznawczych. W ten sposób zwykle możliwe jest również zatrzymanie reakcji zainicjowanej przez marker somatyczny i wykonanie świadomego działania za pomocą naszego myślenia. Odruchy można ponownie rozważyć i zastąpić nowymi, celowymi strategiami behawioralnymi.
Niektóre doświadczenia przytłaczają nasze naturalne mechanizmy przetwarzania
Jednak powyżej pewnego poziomu pobudzenia drastyczne doświadczenie może przytłoczyć własne mechanizmy przetwarzania naszego ciała.
Na przykład ofiary wypadków, weterani wojenni, ale także ofiary napaści musiały doświadczyć sytuacji, w której były maksymalnie obciążone, być może nawet w obliczu śmierci. W międzyczasie ciało jest zwykle w stanie skrajnego pobudzenia emocjonalnego: w stanie zagrożenia. Nierzadko osoby te doświadczają traumy.
EMDR powstało jako terapia leczenia traumy. Podstawową interwencją są kierowane szybkie ruchy gałek ocznych ( Rapid Eye Movement Stimulation). Symuluje to szybkie ruchy gałek ocznych podczas snu REM.
U pacjentów po traumie często można zaobserwować, że zwykłe przetwarzanie doświadczenia jest przerywane podczas snu REM. Zwiększony poziom pobudzenia podczas (nocnego) snu często prowadzi do przebudzenia. Spokojny sen REM nie występuje, a przetwarzanie poznawcze przeżytego doświadczenia, które zwykle ma miejsce podczas tej fazy snu REM, nie może mieć miejsca.
EMDR zazwyczaj pomaga uspokoić przepełnione emocje, zintegrować luźne, nieprzetworzone fragmenty pamięci w naszym mózgu w uporządkowany i zrównoważony sposób oraz promować naturalny sen REM. EMDR jest również skutecznie wykorzystywany w coachingu i self-coachingu.
Brak faz snu REM
Badacz snu Robert Stickgold badał weteranów wojny w Wietnamie, którzy przeżyli traumę w 2002 roku. Podczas gdy ci drudzy wciąż na nowo przeżywali swoje przerażające doświadczenia wojenne w koszmarach, Stickgold nie był w stanie udowodnić żadnych faz snu REM. Po udanym leczeniu EMDR ofiar traumy, które wyleczyło je z traumy i pozwoliło im ponownie doświadczyć niezakłóconych , spokojnych faz snu REM, doszedł do wniosku, że istnieją wyraźne podobieństwa międzyszybkimi ruchami gałek ocznych podczas snu REM a świadomie inicjowanymi szybkimi ruchami gałek ocznych w stanie czuwania podczas interwencji EMDR.
Jeśli integracja z pamięcią poznawczą nie ma miejsca, emocjonalna pamięć doświadczenia nie ma swojego poznawczego partnera dla tego konkretnego wydarzenia. W rezultacie w podobnych sytuacjach mogą wystąpić gwałtowne reakcje cielesne, ponieważ marker somatyczny przekazuje niefiltrowaną ocenę emocjonalną.
Z ewolucyjnego punktu widzenia, którego celem jest zapewnienie ciągłości istnienia każdej żywej istoty, taka reakcja ma sens. Tak więc silna reakcja emocjonalna z równie silnie odczuwanymi doznaniami cielesnymi powinna ostrzegać przed podobnymi sytuacjami. Niemniej jednak, takie żywiołowe emocjonalne markery ciała nierzadko prowadzą do blokad mentalnych.
Często ludzie doświadczają tego rodzaju silnej i jednocześnie nieprzyjemnej reakcji ciała w chwilach strachu.
